Bo kreeg te maken met seksueel grensoverschrijdend gedrag

Bo wilde stage lopen bij een fotograaf. Maar tijdens het eerste gesprek merkte ze dat hij vooral bezig was met haar uiterlijk en niet met de stageopdracht.

Ze vertelt: “Op de dag van het eerste gesprek over de stage, bracht mijn moeder me naar de fotograaf toe. Ze wachtte buiten in de auto, iets verderop in de straat. De fotograaf was aardig, hij had mijn vader kunnen zijn qua leeftijd. Maar terwijl we in zijn kantoor de stage bespraken, zag ik dat zijn ogen vaak naar mijn borsten gingen.”

“Toen hij zich omdraaide om een map te pakken, trok ik mijn kleren rechter zodat ik meer bedekt was. Het veranderde niks aan wat hij deed. Terwijl ik de map bekeek, merkte ik dat hij mij van top tot teen bestudeerde. Het tolde in mijn hoofd, ik wist niet wat ik met deze situatie aan moest.”

“Als je ons zo zou zien, leek het alsof er niets aan de hand was. Toch voelde het als een soort acteerspel. Ik was ook bang om hem aan te spreken op wat hij deed. Ik was bang dat hij dan nog verder mijn grens over zou gaan, of boos zou worden.”

“Toen ik hem aankeek, zag ik hoe hij me aan het bekijken was. Hij keek op zo’n manier dat het voelde alsof hij me met zijn ogen uitkleedde. Bovendien gaf zijn blik mij een angstig en vies gevoel. Op dat moment wilde ik direct weg.”

“Ik liep terug naar de ruimte waar we vandaan kwamen en deed alsof er niets aan de hand was. Ik stond naast de deur van de keuken en hij gebaarde dat ik naar binnen kon om te kijken. Ik stond stil, en met zijn andere hand wilde hij me naar binnen begeleiden.”

“In die ruimte konden drie mensen naast elkaar staan zonder elkaar aan te raken, meer niet. Bovendien zat er een draaislot op de deur. In een reflex stapte ik achteruit. Ik weigerde naar binnen te gaan en gaf als reden dat ik de keuken vanuit de gang ook kon zien.”

Trillen van de schrik

Bo vertelt verder: “Hierna stapte ik snel zijn kantoorruimte in en pakte ik mijn jas en tas. Ik gaf hem nog een hand, en daar schrok ik zelf van. Hij deed ook alsof er niets aan de hand was.”

“Mijn moeder zag me buiten aan komen rennen met mijn jas half aan en mijn tas in mijn hand. In de auto heb ik haar gelijk verteld wat er gebeurd was. Ik trilde helemaal. Ze wilde woest naar binnen gaan, maar ik wilde alleen maar weg van deze plek.”

Trots

Later besloot Bo haar verhaal te delen met school. Daar kreeg ze niet de reactie waar ze op hoopte.

Bo: “Een tijdje later heb ik het aangegeven op school en een gesprek gehad met een vertrouwenspersoon. Maar ze namen mij totaal niet serieus; ik werd gevraagd of ik wel zeker wist dat ik dit ervaren had. De enige waarvan ik het gevoel had dat ze me begreep, was mijn moeder. Zij had mij natuurlijk ook het kantoor uit zien rennen.”

“Toch ben ik wel trots op mezelf dat ik naar mijn gevoel heb geluisterd en dat keukentje niet ben ingegaan. Ik weet zeker dat hij me dan iets had aangedaan.”

Wil je zelf jouw verhaal delen op Slachtofferwijzer, anoniem of onder je eigen naam? Dit kan veel steun en herkenning geven aan lotgenoten en kan jou zelf ook helpen in je herstel. Lees meer over het delen van jouw verhaal op Slachtofferwijzer.