Sara werd seksueel misbruikt door haar vader en moedigt lotgenoten aan om snel hulp te zoeken
Word of werd er seksueel misbruik van je gemaakt, dan kun je dit heel lang bij je dragen. Ook Sara heeft dit zo ervaren, terwijl ze lange tijd dacht dat ze er weinig last van had. Na een traumatische jeugd koos ze na twintig jaar eindelijk voor therapie. Ze deelt haar verhaal op Slachtofferwijzer.
Sara: “Mijn vader nam mij op mijn achtste jaar vanuit Marokko illegaal mee naar Nederland. Hierbij ben ik letterlijk uit de handen van mijn moeder weggetrokken. In Nederland begon het geweld, waaronder het seksueel misbruik door mijn vader.”
“Ik vertelde niemand over mijn situatie. Ook niet toen er op school in groep 6 een workshop werd gegeven over hoe je voor jezelf opkomt. Maar het viel de mensen van de workshop wel op dat ik vragen stelde waar zij vraagtekens bij hadden. Zo ben ik gekoppeld aan de vertrouwenspersoon van school.”
“Ik was bang dat mijn vader me zou vermoorden als het bekend zou worden.”
“Eerst schrok ik en zei ik dat er niets aan de hand was. Later ben ik zelf teruggegaan en heb ik verteld hoe het zat. Ze vroegen wat voor steun ik zelf fijn vond, en ik zei dat ik niet wilde dat ze hulp inschakelden. Ik was bang dat mijn vader me zou vermoorden als het bekend zou worden.”
“Ik zei dat ik er wel graag over wilde kunnen praten en wilde kunnen bellen. Vooral in de vakanties, omdat ik dan nergens heen mocht en bijna niemand zag of sprak. De school regelde dat we bij de bieb konden afspreken als het echt niet meer ging. En zo had ik in die tijd toch wat steun.”
Naar de politie
Sara wist zich met deze steun tijdelijk te redden, tot haar elfde jaar. Ze vertelt: “Mijn vader begon me op een gegeven moment steeds vaker mee te nemen naar vrienden. Het seksueel misbruik ging toen zo ver dat als ik nog langer thuis zou blijven, het niet goed zou aflopen. Toen heb ik iemand van school gebeld en zijn we samen naar de politie gegaan.”
“Voor mij was het geen fijne ervaring bij de politie. Ze trokken mijn verhaal in twijfel en gaven aan dat meisjes vaker dit soort dingen verzonnen. Ik voelde me totaal niet geloofd en dit heb ik nog heel lang met me meegedragen.”
Het nieuwe normaal
“Na de aangifte heb ik het misbruik eigenlijk nergens meer hoeven bespreken. Ik kwam in de jeugdzorg terecht, in tehuizen. Daar wisten ze hoe het zat. En ik kan me ook niet herinneren dat ik het in detail aan vriendinnen heb verteld.”
“Mijn reactie op het seksueel misbruik was: het zo diep mogelijk wegstoppen en het gewone leven weer oppakken. Dat ging – dacht ik – aardig goed. Ik wist ook eigenlijk niet wat de gevolgen waren van seksueel misbruik, dus als kind was dit mijn nieuwe normaal. Ik dacht echt dat ik er niet veel last van had.”
“Ik las weleens een interview of zag weleens een documentaire over seksueel misbruik. Dan zag ik hoe ernstig de slachtoffers eraan toe waren. En dacht ik: zo voel ik me helemaal niet, dit herken ik niet, dus bij mij valt het wel mee. Het leek ook lang goed te gaan – tot in 2018 mijn dochter geboren werd.”
“Ik wist niet wat de gevolgen waren van seksueel misbruik. Ik dacht echt dat ik er niet veel last van had.”
Het besef kwam pas veel later
“Tijdens de bevalling gebeurde eigenlijk opnieuw wat er tijdens het misbruik ook gebeurd was. Ik gaf heel duidelijk aan wat ik wel en niet wilde dat er met mijn lichaam gebeurde. Waarop de artsen dachten: dat zal wel, maar wij gaan doen wat wij denken dat voor jou goed is. Net als mijn misbruiker.”
“Het was een heel heftige bevalling en ik stond er daarom helemaal niet bij stil dat er iets getriggerd was. Ook de periode na de bevalling was heel pittig. Mijn dochter werd ziek en door dit alles kreeg ik een postnatale depressie en een burn-out. Ik kon niet anders dan hulp zoeken en startte met therapie.”
Pas een paar maanden later werd het Sara duidelijk dat het seksueel misbruik van vroeger nog steeds een rol speelde. Sara: “Het begon me ineens op te vallen dat ik moeite had met het toevertrouwen van mijn dochter aan mijn pleegouders. Ik vertrouw deze mensen met mijn leven, en toch onderzocht ik mijn dochter achteraf steeds weer van boven tot onder. Op zoek naar iets wat op seksueel misbruik kon wijzen.”
“Mijn man zag dat ik mijn trauma nu mogelijk aan mijn dochter aan het doorgeven was. Zijn woorden maakten mij duidelijk dat ik er nu echt iets mee moest doen. En zo ben ik via mijn huisarts bij een goede traumatherapeute terechtgekomen.”
Na twintig jaar eindelijk het trauma onder ogen
“De traumatherapeute heeft mij echt zó goed geholpen. Ze voelde per afspraak aan welke aanpak het beste was en ze heeft me er echt doorheen gesleept. Dat was heel steunend en waardevol. Na twintig jaar kwam ik mijn trauma eindelijk onder ogen en kreeg ik hulp bij de verwerking.”
“Het werd me duidelijk dat ik vanaf dat ik in Nederland kwam wonen, op de automatische piloot heb geleefd. Mijn kindertijd is vanaf mijn zevende jaar één grote waas. En ook van mijn jaren als twintiger kan ik me weinig herinneren. Dat is het resultaat van twintig jaar wachten met therapie.”
“Het trauma blijft altijd onderdeel van mijn leven, maar het gaat nu heel goed met me. Ik begin bijvoorbeeld steeds gezondere relaties aan te gaan. En als ik nu moeilijkheden ervaar, weet ik steeds beter wat er gebeurt en hoe ik ermee kan omgaan.”
“Het trauma blijft altijd onderdeel van mijn leven, maar het gaat nu heel goed met me.”
The Safe Space Club
Omdat Sara graag iets wilde betekenen voor anderen, begon ze haar ervaring met seksueel misbruik te delen op social media. In de hoop dat lotgenoten eerder hulp zouden zoeken dan zij zelf had gedaan.
“Samen met een lotgenoot begon ik de stichting Together We Rise en vandaaruit het Instagram-kanaal ‘The Safe Space Club’. Dit is een veilige plek voor iedereen die seksueel misbruik heeft meegemaakt. Het maakt niet uit hoelang geleden het gebeurde, in welke vorm of hoe oud je bent. Je vindt hier steun en hulp en kunt in contact komen met lotgenoten.”
“Nog geen jaar later zijn we mensen ook offline gaan helpen. We bieden groepsprogramma’s aan voor lotgenoten, met een bepaald thema en doel. En we geven ook persoonlijke steun en advies. Zo gaan we mee naar rechtszaken, naar de politie, of naar partners of ouders om over het trauma te vertellen.”
De programma’s van The Safe Space Club vormen samen met traumatherapie een holistische aanpak van seksueel trauma. Sara ziet in de praktijk dat dit echt voor duurzaam herstel zorgt.
Sara: “Naast directe hulp aan lotgenoten, is het onze missie om kennis te delen waar we kunnen. Van de overheid tot kleine organisaties, en ook onder lotgenoten zelf. Zo delen we video’s over het doen van aangifte zodat je niet met valse verwachtingen naar de politie gaat. De politie zoekt naar harde feiten en dat is ook logisch, maar het helpt als je hierop voorbereid bent.”
“Wacht niet net als ik twintig jaar met therapie. Maar zorg ervoor dat je snel de steun en erkenning krijgt die je nodig hebt.”
Van slachtoffer naar rolmodel
Sara is een van de eerste Marokkaanse vrouwen die zich openlijk uitsprak over seksueel misbruik. Niet alleen op social media, maar ook in tv-interviews en kranten. Dit heeft veel losgemaakt. En ze liet hiermee zien dat het mogelijk is om het taboe om hier open over te praten, te verbreken.
“Wat ik anderen vooral wil meegeven is: zoek op tijd hulp. Wacht niet net als ik twintig jaar met therapie. Maar zorg ervoor dat je snel de steun en erkenning krijgt die je nodig hebt.”
Wil je zelf jouw verhaal delen op Slachtofferwijzer, anoniem of onder je eigen naam? Dit kan veel steun en herkenning geven aan lotgenoten en kan jou zelf ook helpen in je herstel. Lees meer over het delen van jouw verhaal op Slachtofferwijzer.
Verhalen van anderen
Bekijk alle verhalen
Lees verder
Vertel ons wat je vindt van deze website