Dominique werd tot haar zestiende jaar seksueel misbruikt in een pleeggezin

Als je seksueel misbruikt wordt, kun je het gevoel hebben er alleen voor te staan. Zo werd Dominique vanaf heel jonge leeftijd seksueel misbruikt in een pleeggezin. Ze voelde zich alleen en onbegrepen, omdat er door de jeugdzorgmedewerkers niet naar haar geluisterd werd. Op Slachtofferwijzer vertelt ze hoe belangrijk contact met lotgenoten is geweest voor haar verwerking.

.

Dominique: “Vanaf dat ik anderhalf jaar oud was, werd ik seksueel misbruikt in een pleeggezin. Het misbruik duurde tot mijn zestiende. Als kind deed ik meerdere pogingen om aan de hulpverleners te vertellen wat er gebeurde. Maar daar werd helaas weinig mee gedaan.”

“Toen ik mijn verhaal over het misbruik deelde, merkte ik dat het taboe was om hierover te praten.”

Op jonge leeftijd koos Dominique ervoor om niets meer over het seksueel misbruik te zeggen. Want wat had dat voor zin als er toch niet naar haar geluisterd werd? Maar dat veranderde toen ze op haar achttiende een burn-out kreeg. Ze vertelt over de moeilijke tijd waarin ze zocht naar eerlijkheid en ondersteuning.

Dominique: “Toen ik achttien jaar was, kreeg ik een burn-out en begon ik veel drugs te gebruiken. Toen ik hulp zocht en daarbij ook mijn verhaal over het seksueel misbruik deelde, merkte ik dat het taboe was om hierover te praten. Ik kreeg het advies niet te diep in mijn verleden te graven, omdat dit te heftig kon zijn. Ook zou er geen hulpaanbod bestaan dat hierop aansloot.”

.

Praten over seksueel misbruik helpt

Het is Dominique inmiddels gelukt om zoveel mogelijk te herstellen. Met hulp van haar vriend, en door anderen te ontmoeten die ook seksueel misbruik hebben meegemaakt.

Ze vertelt: “Ik heb het geluk dat ik mijn vriend leerde kennen. Hij heeft mij geholpen om van mijn verslaving af te komen. En van mijn schaamte over het seksueel misbruik. Ook heb ik met zijn hulp de kracht gevonden om over het misbruik te praten.”

“In 2009 kwam ik in contact met lotgenoten en dit heeft echt mijn ogen geopend. Ik leerde lotgenoten kennen die soms wel drie keer zo oud waren als ik. Hun leven stond nog altijd in het teken van schaamte en verdriet. Ik zag dat ik niet alleen stond en dat we elkaar konden helpen door over het seksueel misbruik te praten.”

“Daarnaast kwam ik in contact met verschillende experts: hulpverleners, oud-rechters en politieagenten. Ik merkte dat iedereen een eigen verhaal had. En dat het delen van deze verhalen waardevol was. Om hulp voor seksueel misbruik nog beter te organiseren, en om het praten over seksueel misbruik normaler te maken.”

“Zo ontdekte ik bijvoorbeeld dat politieagenten soms niet weten hoe ze moeten omgaan met slachtoffers van seksueel misbruik. Wat kun je beter wel zeggen, en wat niet? Deze ontdekking leerde me om niet meer boos te zijn op mensen die mij vroeger niet goed wisten te helpen. Andersom hielpen mijn ervaringen politieagenten om de manier waarop zij omgaan met slachtoffers, te verbeteren.”

“Ik zag dat ik niet alleen stond en dat we elkaar konden helpen door over het seksueel misbruik te praten.”

Stichting voor Ons

Om lotgenoten te steunen en om de hulp na seksueel misbruik te verbeteren, begon Dominique met Stichting voor Ons. Van hieruit organiseert ze contact tussen lotgenoten en brengt ze verschillende experts samen. Zo kunnen ze van elkaar leren en elkaar versterken.

Dominique weet hoe belangrijk steun vanuit de directe omgeving is. En hoe moeilijk het voor vrienden en familieleden kan zijn om hun dierbare te steunen. Daarom is Stichting voor Ons er niet alleen voor lotgenoten, maar ook voor naasten.

Ze vertelt hierover: “Veel naasten geven aan dat ze vaak niet weten hoe ze goed kunnen helpen. De ene keer is iemand blij met een knuffel, het andere moment wordt er boos gereageerd. Het helpt ze dan om van slachtoffers te horen hoe een aanraking iemand kan terugbrengen naar een traumatisch moment.”

De schaamte en het taboe voorbij

Dominique vertelt dat veel lotgenoten nog een zekere angst hebben om naar een bijeenkomst toe te gaan. Ze vragen zich af: Kan ik eigenlijk wel over mijn ervaringen praten, en hoe reageren anderen hier dan op? “Maar”, zegt Dominique, “je ziet ook dat lotgenoten elkaar vaak direct begrijpen. Iedereen weet namelijk wat de uitdagingen zijn en hoe je het beste op elkaar kunt reageren.”

“Je kunt elkaar zonder woorden begrijpen en er is geen schaamte. Dat is het mooie van lotgenotencontact.”

“De meeste mensen zeggen dat de angst meteen verdwijnt zodra ze binnen zijn. Je kunt elkaar zonder woorden begrijpen en er is geen schaamte. Dat is het mooie van lotgenotencontact. Als je seksueel misbruik hebt meegemaakt, begrijpt niemand écht hoe je je voelt – behalve de mensen die het ook hebben ervaren.”

“Het mooiste vind ik dat mensen na een lotgenotenbijeenkomst met een glimlach weggaan. Misschien is het de eerste en de laatste keer dat je iemand ziet, maar ons doel is bereikt. Ik spreek mensen die vijftig jaar lang niets zeggen, maar er bij ons voor het eerst over praten. Daar doe ik het voor, dat is de rode draad in mijn werk: het taboe doorbreken.”

Wil je zelf jouw verhaal delen op Slachtofferwijzer, anoniem of onder je eigen naam? Dit kan veel steun en herkenning geven aan lotgenoten en kan jou zelf ook helpen in je herstel. Lees meer over het delen van jouw verhaal op Slachtofferwijzer.

Lees verder

Vertel ons wat je vindt van deze website