Dilara weet na haar verkrachting dat ze er niet alleen voor staat
“Als je mijn verhaal wilt begrijpen, moet ik alles vertellen.” Dilara* (19) straalt kracht en rust uit, terwijl ze vertelt over de brute verkrachting, haar coming out, de zorg voor haar moeder, de breuk met haar familie en de kilometerslange rusteloze treinreizen door Nederland. Het is moeilijk voor te stellen dat al deze gebeurtenissen plaatsvonden in minder dan een jaar tijd."
“Ik ben veel moeilijke obstakels tegengekomen, maar ook mensen die het beste met me voor hadden. De mensen van het Centrum Seksueel Geweld stelden me steeds die ene vraag die niemand van mijn familie me ooit vroeg: hoe gaat het met je?”
“Ik ben veel moeilijke obstakels tegengekomen, maar ook mensen die het beste met me voor hadden.”
Ben je niet zwanger? Dan hoef je niet naar de politie
Het was een warme dag in juli. Dilara was net verhuisd en had nog één klusje te doen. Een Ikea-kast moest in elkaar worden gezet. Een vriend die ze nog kende van familiebezoek naar Turkije, wilde wel komen helpen. In haar eerste eigen appartement werd Dilara bruut verkracht door de vriend die ze als broer beschouwde. “Het is erg. Heel erg wat er gebeurd is. Maar het ergste van alles, was hoe mijn familie er mee omging. Eerst geloofden ze me niet. Dachten ze dat ik het had uitgelokt. Victim blaming maakt alles erger. Daarna was het: ‘Ben je niet zwanger? Dan hoef je niet naar de politie. Niemand hoeft het te weten.’ Ze vonden het vooral erg dat de dader al getrouwd was. Nu kon hij niet met mij trouwen, om hun de schande te besparen. Ik denk dat de reactie van mijn familie voor mijn grootste trauma heeft gezorgd.”
"Ik denk dat de reactie van mijn familie voor mijn grootste trauma heeft gezorgd.”
Slecht boek
Die donkere dag in de warme juli maand volgde op een moeizame periode die Dilara doormaakte met haar Turks-Koerdische familie. “Mijn moeder heeft altijd geprobeerd ondanks alles zo goed mogelijk voor ons te zorgen, maar wel volgens de normen en waarden die zij zelf had meegekregen. Emoties bijvoorbeeld houd je voor jezelf. Schaamte en schande moet je kosten wat het kost zien te voorkomen. Dat ik gevoelens heb voor meisjes, heb ik dan ook lang moeten wegstoppen. Toen ik er uiteindelijk voor uit durfde te komen, moest ik aan de woede van mijn familie ontsnappen. Ik vond ver van mijn geboorteplaats een leuke kamer, waar ik een nieuwe start wilde maken. Niet veel later werd ik hier verkracht.”
Dilara is even stil voordat ze verder gaat. “Soms lijkt het wel of ik in een slecht boek terecht ben gekomen. Maar steeds vaker denk ik dat de verkrachting en alles daarna me heeft geholpen om te accepteren dat ik een atheïst en lesbisch ben. Het was de ongelofelijke reactie van mijn familie, waardoor ik inzag dat ik met hen moest breken en dit keer voor mijzelf moest kiezen.”
Op de vlucht
Een vriendin die haar letsels van de verkrachting zag, bracht Dilara in contact met haar zus die advocate is. Zij gaf Dilara het laatste duwtje in de rug om toch, tegen de wil van haar familie in, aangifte te doen. “De agenten die mij verhoorden, zagen meteen dat ik geen enkele emotie toonde. ‘Dit is niet goed’ zeiden ze. ‘Als je nu al je emoties wegstopt, gaat het in de toekomst alleen maar slechter met je.’ En dat was ook zo. Nergens voelde ik me meer veilig. Het liefste pakte ik de trein en reisde kriskras door Nederland. Zo ontvluchtte ik mijn problemen en de stemmen in mijn hoofd. Een dieptepunt maakte ik mee bij mijn oudere zus thuis op de bank. Ik werd wakker en kon me niet meer bewegen, nauwelijks praten. Alles in mijn lichaam was verkrampt. Alsof de pijn me had ingehaald.”
Houvast
Dilara's houvast tot op de dag van vandaag zijn haar advocate, met ze wie bevriend is geraakt, en de mensen van het Centrum Seksueel Geweld (CSG), waarmee ik na de aangifte in contact kwam. “Ze boden me eerste hulp na de verkrachting en daarna, toen het bergafwaarts met me ging, EMDR-therapie en andere psychische hulp. En ze stelden steeds die ene vraag die niemand van mijn familie me ooit heeft gesteld: ‘hoe gaat het met je?’ Alleen dat al gaf me het gevoel er niet alleen voor te staan. Daar ben ik ze enorm dankbaar voor.”
"Ik heb geleerd dat het ertoe doet wat ik vind en dat ik mag zijn wie ik ben."
Anders kijken
“Wat mij heeft geholpen om door te gaan met mijn leven, was om anders te kijken, niet voor problemen weglopen. Ik heb geleerd dat het ertoe doet wat ik vind en dat ik mag zijn wie ik ben. Mijn droom is om later als rechter mensenrechten te bewaken. Hoe gek het ook klinkt, een verkrachting betekent niet het einde van de wereld. Je bepaalt zelf hoe je er mee omgaat. Wel heb je hulp nodig, zoals ik die kreeg van de specialisten van het CSG.
De foto en de naam van Dilara zijn vanwege privacy niet echt. Wat haar overkomen is, helaas wel.
Lees verder
Vertel ons wat je vindt van deze website