Dilara werd verkracht, miste steun van haar familie, maar vond toch hulp

Dilara komt uit een Turks-Koerdische familie, waarin familie-eer altijd al een belangrijke rol speelde. Ze vertelt: “Mijn moeder heeft altijd geprobeerd ondanks alles zo goed mogelijk voor ons te zorgen. Maar wel volgens de normen en waarden die zij zelf had meegekregen. Emoties houd je bijvoorbeeld voor jezelf.”

“Je moest altijd proberen te voorkomen dat de familie-eer beschadigd werd. Dat ik gevoelens heb voor meisjes, heb ik dan ook lang moeten wegstoppen. Toen ik er uiteindelijk voor uit durfde te komen, moest ik aan de woede van mijn familie ontsnappen. Ik vond ver van mijn geboorteplaats een leuke kamer, waar ik een nieuwe start wilde maken.”

Trauma op trauma

De nieuwe start begon helaas met verschillende pijnlijke gebeurtenissen.

Dilara: “Het was een warme dag in juli. Ik hoefde alleen nog een IKEA-kast in elkaar te zetten. Een vriend die ik nog kende van familiebezoek naar Turkije, wilde wel komen helpen. In mijn eerste eigen appartement werd ik met geweld verkracht door de vriend die ik als broer zag.”

“Het is heel erg wat er gebeurd is. Maar het ergste van alles, is hoe mijn familie ermee omging. Eerst geloofden ze me niet en dachten ze dat ik het had uitgelokt. Victim blaming maakte alles erger.”

“Daarna zeiden ze: ‘Als je niet zwanger bent hoef je niet naar de politie, niemand hoeft het te weten.’ Ze vonden het vooral erg dat de dader al getrouwd was en niet met mij kon trouwen. Dan was de familie-eer niet in gevaar geweest. Ik denk dat de reactie van mijn familie voor mijn grootste trauma heeft gezorgd.”

Op de vlucht

Een vriendin zag hoe beschadigd Dilara was door de verkrachting en bracht haar in contact met haar zus, een advocate. Zij gaf Dilara het laatste duwtje in de rug om toch, tegen de wil van haar familie, aangifte te doen.

Dilara: “De agenten bij wie ik mijn verhaal deed, zagen meteen dat ik geen enkele emotie toonde. ‘Dit is niet goed’, zeiden ze. ‘Als je nu al je emoties wegstopt, gaat het in de toekomst alleen maar slechter met je.’ En dat was ook zo.”

“Nergens voelde ik me meer veilig. Het liefste pakte ik de trein en reisde ik kriskras door Nederland. Zo ontvluchtte ik mijn problemen en de stemmen in mijn hoofd.”

Een dieptepunt maakte Dilara mee bij haar oudere zus thuis op de bank. Een familielid waar ze nog wel steun bij vond. Ze vertelt: “Ik werd wakker en kon me niet meer bewegen, nauwelijks praten. Alles in mijn lichaam was verkrampt, alsof de pijn me had ingehaald.”

Ze is even stil, en zegt dan: “Soms lijkt het wel of ik in een slecht boek terecht ben gekomen. Maar steeds vaker denk ik dat alle gebeurtenissen me hebben geholpen te accepteren dat ik een atheïst en lesbisch ben. Het was de ongelofelijke reactie van mijn familieleden, waardoor ik inzag dat ik met hen moest breken. En dit keer voor mijzelf moest kiezen.”

Anders kijken

“Wat mij heeft geholpen om door te gaan met mijn leven, was om anders te gaan kijken. En om niet meer voor problemen weg te lopen. Ik heb geleerd dat het ertoe doet wat ik vind en dat ik mag zijn wie ik ben. Mijn droom is om later als rechter mensenrechten te bewaken.”

“Hoe gek het ook klinkt, een verkrachting betekent niet het einde van de wereld. Je bepaalt zelf hoe je er mee omgaat. Wel heb je hulp nodig, zoals ik die kreeg van de specialisten van CSG. En het is goed te weten dat er altijd mensen zijn die het beste met je voor hebben.”

* Om privacy-redenen is de naam en de foto van Dilara niet echt. Haar verhaal is dat wel.

Wil je zelf jouw verhaal delen op Slachtofferwijzer, anoniem of onder je eigen naam? Dit kan veel steun en herkenning geven aan lotgenoten en kan jou zelf ook helpen in je herstel. Lees meer over het delen van jouw verhaal op Slachtofferwijzer.