Eliza kon haar leven weer oppakken na huiselijk geweld dankzij therapie

Eliza is nog maar zes jaar oud wanneer haar moeder door een ex-partner om het leven wordt gebracht. Samen met haar broer moet Eliza bij hun vader gaan wonen, met wie ze eigenlijk geen band heeft. Over haar moeder mochten ze niet meer praten van haar vader. Eliza: “Ik voelde mij niet gehoord en geliefd.” Het tekent de rest van haar leven.

Op haar veertiende leert Eliza haar ex-vriend kennen. “De eerste twee jaar waren heel fijn, hij droeg mij op handen. Voor mij was hij de enige die er echt voor mij was. Die zag wie ik was. Tenminste, dat dacht ik.”

Controle

Eliza: “Na zo’n twee jaar sloeg het om. Ik kreeg mijn eerste baantje in de supermarkt. Toen begon de controle. Hij bedreigde mijn collega’s. Ook mocht ik niet meer uitgaan met vriendinnen. Ik mocht uiteindelijk met niemand meer omgaan, alleen nog maar met hem.”

Eliza’s ex-vriend wordt steeds agressiever. “Elke keer dat ik hem zag, moest ik mijn telefoon laten zien. Als wat hij zag hem niet beviel, maakte hij mijn telefoon kapot. Na het geweld was het weer ‘sorry’, met een cadeautje of lief briefje. Hij had mij in zijn macht.”

Onverwacht zwanger

“Op mijn zeventiende raakte ik door de anticonceptie heen zwanger van hem. Tijdens de echo bleek ik al wat langer zwanger. Ik hoopte dat het kindje ons samen zou brengen, dat het daardoor toch weer goed zou komen.”

Eliza vertelt verder: “Mijn vader vond het een schande voor zijn familie dat ik een kind kreeg met een buitenlandse man, omdat de man die mijn moeder had vermoord ook van buitenlandse afkomst was. Daarom zette hij mij uit huis. Ik woonde overal en nergens. Zo woonde ik een tijdje bij de ouders van mijn vriend. Als zij niet thuis waren, mishandelde mijn ex-vriend mij, zowel geestelijk als lichamelijk.”

Wonen in een tienermoederhuis

Eliza klopte aan bij de gemeente voor hulp. “Ik kwam uit bij een tienermoederorganisatie en ben via hen begeleid gaan wonen. Mijn vriend mocht daar niet bij wonen, maar toch stond hij elke avond voor de deur. Ik durfde hem niet buiten te laten staan. Hij woonde daardoor alsnog bij mij in. De mishandelingen werden alleen maar erger.”

“Toen de baby net was geboren, werd hij kwaad. ‘Hij lijkt niet op mij’, zei hij. Hij was ervan overtuigd dat ik was vreemdgegaan. Toen ik alleen met mijn ex-vriend op de kamer van het ziekenhuis achterbleef, sloeg hij me en kneep hij mijn armen bont en blauw. Hij probeerde dat zo onzichtbaar mogelijk te doen, zodat niemand het doorhad.”

Een nieuw dieptepunt

Het eerste keerpunt van Eliza kwam op het moment dat een van haar kinderen het geweld probeerde te stoppen. “Ik dacht: ‘Nu is het genoeg geweest, ik wil niet dat mijn kinderen zo opgroeien.’” Eliza ging meerdere keren naar een blijf-van-mijn-lijfhuis, maar haar ex-vriend lokte haar steeds terug.

Een nieuw dieptepunt volgde: de kinderen van Eliza werden in een pleeggezin geplaatst. “Ik voelde mij toen enorm in de val gelokt. Je kinderen kwijtraken, is het heftigste dat je als moeder kan meemaken.” Haar kinderen mochten weer bij Eliza wonen als ze in behandeling zou gaan om los te komen van haar ex-vriend. Dat besloot ze te doen.

Het echte keerpunt

De behandeling vond plaats in een kliniek. In het weekend gaan de deelnemers naar huis, maar daar woonde Eliza’s ex nog. “Het voelde alsof ik twee gezichten had. Ik werkte hard tijdens therapie, maar thuis ging de ellende gewoon verder.”

Het echte keerpunt kwam toen Eliza’s ex haar met een smoes meenam in de auto. “We kwamen aan bij een lege parkeerplaats. Hij deed alle autodeuren op slot en mishandelde mij. Ik was bang dat ik het niet zou overleven. Maar ineens stopte hij. Hij zette mij weer af bij de kliniek. ‘Doei schatje, ik hou van je’ riep hij nog. Maar ik dacht: ‘Nu is het klaar.’”

Steun dankzij therapie

Eliza vertelde alles aan de behandelaren. “Sinds die tijd ging ik niet meer naar huis. Het huis was het enige wat ons nog verbond, dus om door te gaan met de behandeling, moest ik de huur opzeggen. Dat vond ik heel moeilijk, maar ik deed het wel.”

Samen met groepsgenoten uit de kliniek haalt Eliza het huis leeg. “Ik had veel steun aan hen en voelde mij niet alleen. Mijn ex-vriend was in huis toen wij er aan kwamen en deed opnieuw heel lief. Maar nu wist ik wel beter. Toen hij de sleutel moest inleveren, gooide hij die op de grond en spuugde hij in mijn gezicht. ‘Doe maar, dacht ik, hierna ben ik van je af’.”

‘Ik ben er nog steeds’

Vanaf dat moment ging Eliza pas écht in behandeling. “Ik zie die behandeling als mijn redding. Anders had ik hier niet meer zo gestaan. Ik had niet meer geleefd.” Haar kinderen werden haar motivatie. Na 4,5 jaar mochten ze voor het eerst terug naar Eliza. Maar ook voor de kinderen volgde een moeilijke tijd met veel zorgen, opnames en behandelingen.

“Dat is iets waar ik mij schuldig over blijf voelen, dat draag ik altijd met mij mee. Maar ik ben heel blij dat ik nog goed contact met mijn kinderen heb. Aan de andere kant denk ik ook: ‘Moet je zien wat ik al heb overleefd, en ik ben er nog steeds.’”

Anderen helpen

Eliza besloot anderen te helpen met haar verhaal en schreef een boek: ‘Gebroken maar niet verslagen’. “Door het schrijven van het boek hoef ik mijn verleden niet meer alleen te dragen en kan ik het delen. Het hielp mij met verwerken. Ik hoef de pijn niet meer alleen in mijzelf te houden. Dat vond ik erg helend.”

‘Er is altijd een weg naar buiten’

Ook hoopt ze dat ze anderen kan aanmoedigen hun verhaal te delen. “Er is altijd een weg naar buiten. Je raakt misschien heel veel kwijt, maar je kan ook weer iets nieuws opbouwen. Er zit een taboe op huiselijk geweld, vrouwen durven het niet te vertellen. Door mijn verhaal te delen hoop ik dat ik iemand kan laten zien: het kan écht beter worden.”

*Om privacyredenen zijn de naam en de foto van Eliza niet echt. Haar verhaal is dat wel.

Wil je zelf jouw verhaal delen op Slachtofferwijzer, anoniem of onder je eigen naam? Dit kan veel steun en herkenning geven aan lotgenoten en kan jou zelf ook helpen in je herstel. Lees meer over het delen van jouw verhaal op Slachtofferwijzer.