Eric was slachtoffer én pleger van huiselijk geweld en helpt nu lotgenoten om erover te praten
Als je als kind huiselijk geweld meemaakte, bestaat de kans dat je later zelf geweld gaat gebruiken. Om het geweld achter je te laten, is het volgens Eric* belangrijk te accepteren dat je zelf ook slachtoffer bent. Op Slachtofferwijzer vertelt hij hoe hij huiselijk geweld van meerdere kanten heeft meegemaakt. En hoe erover praten de weg bleek naar herstel – voor hem én voor de lotgenoten die hij nu helpt.
Van slachtoffer naar pleger naar ervaringsdeskundige: dit is hoe Eric zich heeft ontwikkeld. Het kostte hem onderweg heel veel moeite om de littekens uit zijn jeugd te accepteren. Maar hij weet inmiddels dat dit nodig is geweest om te helen. Net als erover praten.
“Hoe vreemd het ook klinkt, voor mij was het normaal.”
Hij vertelt: “Toen ik heel jong was, lag ik vaak wakker in bed. Ik durfde niet te gaan slapen. Ik wist wat er kon gebeuren als mijn vader ’s avonds laat thuiskwam. Dan was hij in het café geweest en dronken.”
“Ik herinner me een hoop kabaal. Er viel van alles, alsof het huis in elkaar stortte. Soms was ik nog op en zag ik hoe het uit de hand liep.”
Afwijzing erger dan de klap
Net als veel slachtoffers van kindermishandeling, accepteerde Eric het geweld van zijn vader.
Eric: “Hoe vreemd het ook klinkt, voor mij was het normaal. Geweld was onderdeel van mijn leven. We kregen ook geen hulp. Maar wat mij het meest pijn deed, was de afwijzing van mijn vader.”
“Ik weet nog dat hij mijn zusje op schoot had. Hij was stomdronken, maar heel lief voor haar. Ik wilde die aandacht ook en wilde op zijn andere knie zitten.”
“Toen ik dichterbij kwam, sloeg hij me weg. Zo hard dat mijn zusje begon te huilen. Zijn afwijzing vond ik erger dan de klap.”
“Ik moest echt de bodem van de put raken om me te kunnen afzetten naar boven.”
Drank en drugs
Toen Eric op zijn achttiende ging samenwonen, werden de littekens van de kindermishandeling duidelijk.
Eric: “Ik had een meisje leren kennen dat ook een moeilijke jeugd had gehad. Ze had last van angststoornissen, bleef het liefst binnen en vond het fijn dat ik haar beschermde. Ik vond het fijn dat ze mij nodig had – dan zou ze niet weglopen. Dat was mijn grootste angst: door haar verlaten te worden.”
“Ik dronk en gebruikte drugs, en begon daardoor op mijn vader te lijken. Ook ik werd agressief. Als mijn vriendin paniekaanvallen kreeg en bibberend in een hoekje kroop, voelde ik me machteloos. Dan begon ik haar te slaan en te schoppen en aan de haren te trekken.”
“Ik had er geen controle over. Ik zag het niet aankomen. Het ging zo snel – en dan was het gebeurd. Ja, dan had ik natuurlijk spijt.”
Het keerpunt kwam toen zijn vriendin hem op een dag verliet.
Eric: “Voor mij was dat een serieus dieptepunt. Ineens kwam alle angst eruit en ik kwam in een angstpsychose. Ik durfde niet te leven en durfde ook niet dood te gaan. Ik moest echt de bodem van de put raken om me te kunnen afzetten naar boven.”
“Diep van binnen wist ik wat nodig was: het gevoel ervaren en toelaten.”
Kiezen voor het leven
“Dit dieptepunt gaf me twee inzichten:
- Ik ben weer dat kleine, bange jongetje. Dat jongetje is er nog steeds.
- Die angst, die heb ik al die tijd bedekt met boosheid. Woede is namelijk makkelijker dan angst.
In die pure angst wist ik diep van binnen wat nodig was. Namelijk: het gevoel ervaren en toelaten om het uit mijn systeem te krijgen. Hierbij had ik één doel voor ogen: ik wilde kiezen voor het leven. Ervoor kiezen om voluit te leven en al het negatieve achter me te laten.”
Het moet eruit
“In de periode dat het zo slecht met me ging, heb ik verschillende behandelingen gehad. Voor mij werkte dat niet. Ik voelde me nóg meer een mislukkeling als ik in gesprek ging met afgestudeerde psychologen. Maar praten hielp mij wel.”
“Ik miste gewoon de verbinding. En die is zo belangrijk wanneer je in gesprek gaat. Erkenning krijgen dat je niet alleen bent in je boosheid, is heel helend.”
“Ik weet nu dat er open over praten en mijn verhaal delen echt helpt. Het moet eruit en het mag er zijn, de angst en het verdriet. Dat vertel ik ook aan de lotgenoten die ik nu help. Laat het maar komen, laat het uit je lijf.”
“Ik weet nu dat er open over praten en mijn verhaal delen echt helpt.”
Herstel is niet hetzelfde als genezen
Eric zet zijn eigen ervaring nu in om anderen te helpen die ook pleger zijn geworden van huiselijk geweld.
Eric: “Ik snap ze, ik ken hun gevoel en ik weet dat er achter het geweld een geschiedenis zit. Net als bij mij en net als bij mijn vader. Want veel plegers zitten in een cirkel van generaties van geweld die doorbroken moet worden.”
“Natuurlijk moeten slachtoffers beschermd worden. Maar voor blijvende oplossingen, is ook het verhaal van de pleger belangrijk. Want wil je jouw rol als pleger van huiselijk geweld kunnen zien en erkennen? Dan is het eerst nodig om te accepteren dat je zelf ook slachtoffer bent.”
“Er rust nog best wel een taboe op. Daarom vind ik het ook belangrijk om mijn verhaal te delen.”
Het gaat nu gelukkig heel goed met Eric. Hij is blij met zijn werk als ervaringsdeskundige. En zijn verleden lijkt achter hem te liggen. Toch wordt hij soms nog overvallen door angsten of herinneringen.
Eric: “Het verschil is dat het nu te dragen is. Het speelt niet meer zo’n grote rol in mijn leven. Herstel is niet hetzelfde als genezen van geweld. Je raakt het nooit helemaal kwijt, maar je kunt er wel mee leren leven.”
“Je raakt het nooit helemaal kwijt, maar je kunt er wel mee leren leven.”
* Om privacy-redenen is de naam en de foto van Eric niet echt. Zijn verhaal is dat wel.
Wil je zelf jouw verhaal delen op Slachtofferwijzer, anoniem of onder je eigen naam? Dit kan veel steun en herkenning geven aan lotgenoten en kan jou zelf ook helpen in je herstel. Lees meer over het delen van jouw verhaal op Slachtofferwijzer.
Lees meer verhalen
Bekijk alle verhalen
Vertel ons wat je vindt van deze website