Eva maakte een woningbrand mee en voelde zich gesteund door de hulp die ze ontving

Het is inmiddels zo’n twintig jaar geleden, maar de woningbrand die Eva meemaakte staat haar nog helder voor de geest.

“Ik was zestien en omdat ik in de algemene opleiding voor het leger zat was ik vaak op de legerbasis. Maar op het moment dat de brand uitbrak, was ik thuis. Mijn legeruniformen zaten in de wasmachine, op de bovenverdieping van ons huis. En op dat moment ontstond er kortsluiting waardoor de wasmachine in brand vloog.”

“Ik hoorde vanuit mijn slaapkamer een bulderend geluid. Toen ik de deur opendeed, zag ik enorme vlammen die zich over het plafond boven de trap verspreidde. Het was alsof het niet echt gebeurde en tegelijkertijd voelde ik paniek. Mijn brein kon het nog niet begrijpen, maar mijn lichaam kwam gelukkig in actie: ik kwam in een soort overlevingsmodus.”

In rook opgegaan

Eva vertelt dat het na de brand heel moeilijk voor haar was om geen vast thuis meer te hebben.

“Doordeweeks was ik op de legerbasis en dat was ook een beetje mijn redding. Daardoor had ik op die dagen in elk geval een dak boven mijn hoofd. Maar al mijn kleren waren verbrand en ik had niets meer. Ik was zestien en op die leeftijd hecht je veel waarde aan kleding en spullen, dat was allemaal weg.”

“Mijn moeder verloor alle foto’s van haar overleden ouders, en alle babyfoto’s van ons. Dat zijn spullen van emotionele waarde die we kwijtraakten. En zo zijn er nog veel meer spullen met emotionele waarde in rook opgegaan.”

Opnieuw opbouwen

Eva: “We waren gelukkig goed verzekerd. We hebben eerst een paar nachten in een hotel geslapen en kregen snel daarna een vakantiehuisje aangeboden op een park. We kregen ook wat geld voor de basisspullen die we nodig hadden. Gelukkig was dit via de verzekering goed geregeld.”

“Het duurde lang voordat onze woning kon worden schoongemaakt en kon worden opgeknapt. Lange tijd mochten we er niet komen vanwege de giftige lucht. Toen we eindelijk het huis weer in mochten, moesten we alles weer opnieuw opbouwen. Je staat er niet bij stil hoe moeilijk dat is.”

Goede hulp is belangrijk

Voor Eva was de brand een heel schokkende ervaring, maar geen traumatische ervaring. Toch heeft ook zij zelfs jaren na de brand nog een angstgedachte die ze liever kwijt dan rijk is.

Eva vertelt: “Ik ben nu in de dertig en gelukkig denk ik niet meer terug aan de brand. Maar wat het meeste indruk heeft gemaakt, is de gedachte dat mijn kleine broertje er misschien niet meer was geweest. Wat als er verder niemand op de bovenverdieping was? Dat is een angstbeeld waar ik liever niet meer bij stilsta.”

“Ons hele gezin heeft er op zijn eigen manier veel last van gehad. We voelden ons wel erg gesteund door alle hulp die we kregen, vanuit de omgeving en van de verzekering. Dit was voor ons heel belangrijk.”

“Ik heb in de tijd van de brand zelf geen emotionele of psychische hulp nodig gehad. Maar ik kan mij voorstellen dat dit in andere situaties wel nodig kan zijn. De brand ligt gelukkig ver achter ons, maar de invloed van een woningbrand is niet te onderschatten. Voor mensen die dit meemaken is goede hulp daarom echt waardevol, in welke vorm dan ook.”

* Om privacy-redenen is de naam en de foto van Eva niet echt. Haar verhaal is dat wel.

Wil je zelf jouw verhaal delen op Slachtofferwijzer, anoniem of onder je eigen naam? Dit kan veel steun en herkenning geven aan lotgenoten en kan jou zelf ook helpen in je herstel. Lees meer over het delen van jouw verhaal op Slachtofferwijzer.