Eva maakte een woningbrand mee
Eva* (34) maakte op haar zestiende een woningbrand mee en kon net op tijd haar tienjarige broertje uit zijn brandende kamer redden. Ze denkt niet vaak meer aan de woningbrand, maar kijkt hierop terug als een heel impactvolle gebeurtenis.
Eva: ‘’De brand ligt gelukkig ver achter ons, maar de impact van een woningbrand is niet te onderschatten. Ons hele gezin heeft er op zijn eigen manier last van gehad. Goede praktische hulp, en in sommige gevallen emotionele hulp, is van grote waarde.’’
Overlevingsmodus
‘’Ik was zestien, woonde nog thuis en zat in de algemene militaire opleiding toen de woningbrand plaatsvond. Mijn legeruniformen zaten in de wasmachine, toen er kortsluiting ontstond in de wasmachine waardoor deze in brand vloog. De wasmachine en de droger stonden op elkaar in een open meterkast, op de bovenverdieping van ons huis. Ik hoorde vanuit mijn kamer een bulderend geluid. Toen ik de deur van mijn slaapkamer opendeed zag ik de enorme brand en de vlammen die zich over het plafond van de overloop verspreidde. Het was onwerkelijk en tegelijkertijd voelde ik paniek. Mijn brein kon het nog niet bevatten, maar mijn lichaam ging gelukkig in de actiestand: ik kwam in een soort overlevingsmodus.’’
"Toen ik de deur van mijn slaapkamer opendeed zag ik de enorme brand en de vlammen die zich over het plafond van de overloop verspreidde."
Hoe het óók af had kunnen lopen
‘’Toen ik de vlammen zag besefte ik mij dat mijn kleine broertje in de kamer direct naast de meterkast zat, waar de brand was ontstaan. Mijn moeder stond onderaan de trap en keek in paniek naar de brand, maar was in een bevroren toestand: het lukte haar op dat moment niet om te handelen. Ik gaf mijn moeder een soort instructies en riep: ‘bel de politie, de brandweer moet komen!’.
Mijn broertje was tien en zat te gamen in zijn kamer, met zijn koptelefoon op. Hij had niets door. De deurklink van de kamer van mijn broertje was heet. Ik verbrandde mijn hand, maar kon hem nog net uit zijn kamer trekken. We konden van de bovenverdieping vluchten. Kort daarna hadden we de trap niet meer af kunnen gaan om weg te komen. Ik bedenk mij nu wat een geluk we hebben gehad. Als ik die dag niet thuis was geweest van de militaire basis, als er niet nog iemand boven was geweest, dan was mijn broertje misschien niet meer uit zijn kamer gekomen.’’
In rook opgegaan
‘’Het was heel moeilijk om geen vaste thuisbasis te hebben na de brand. Doordeweeks was ik op de militaire basis en dat was ook een beetje mijn redding. Daardoor had ik in ieder geval onderdak door de week. Maar al mijn kleren waren verbrand en ik had niets meer. Ik was zestien en op die leeftijd hecht je veel waarde aan kleding en spullen. Dat was allemaal weg.
Mijn moeder verloor alle foto’s van haar overleden ouders en alle babyfoto’s van ons. Dat zijn spullen van emotionele waarde die we kwijtraakten. Zo zijn er nog veel spullen met sentimentele waarde in rook opgegaan.’’
Opnieuw opbouwen
‘’We waren gelukkig goed verzekerd. We hebben eerst een paar nachten in een hotel geslapen en kregen snel daarna een vakantiehuisje aangeboden op een park. We kregen ook wat geld voor de basisbenodigdheden. Gelukkig was dit via de verzekering goed geregeld.
Het duurde lang voordat onze woning kon worden schoongemaakt en kon worden gerenoveerd. Lange tijd mochten we er niet komen vanwege de giftige lucht. Toen moesten we alles weer opnieuw opbouwen. Je staat er niet bij stil hoe moeilijk dat is.’’
"Mijn moeder verloor alle foto’s van haar overleden ouders en alle babyfoto’s van ons."
Waar je liever niet bij stilstaat
Een woningbrand is iets heel heftigs om mee te maken. Ons hele gezin heeft er op zijn eigen manier veel last van gehad. Ik ben nu 34 en gelukkig denk ik niet meer terug aan de brand. Het was een heel schokkende ervaring, maar voor mij niet een traumatische ervaring. Ik heb hier geen hulp bij nodig gehad destijds, maar ik kan het mij ook voorstellen wanneer dat wel zo is.We voelden ons wel erg gesteund door de praktische hulp die we kregen en de goede hulp van de verzekering. Dit was voor ons essentieel. Wat het meeste indruk heeft gemaakt, is de gedachte dat mijn kleine broertje er misschien niet meer was geweest als er verder niemand op de bovenverdieping was. Dat is een angstbeeld: iets waar ik liever niet meer bij stilsta. De brand ligt gelukkig ver achter ons, maar de impact van een woningbrand is niet te onderschatten. Goede praktische hulp en in sommige gevallen emotionele hulp is van grote waarde.’’
*De foto en de naam van Eva zijn vanwege privacy niet echt. Wat haar overkomen is, helaas wel.
Lees verder
Vertel ons wat je vindt van deze website