Iris vond na de vermissing van haar man steun in haar omgeving en bij het Noodhulpfonds

Stel je voor: de man van wie je houdt, de vader van je kinderen, komt plotseling niet meer thuis. Dit overkwam Iris. Haar man en zij waren 27 jaar samen en ze kregen drie kinderen. Ze stonden vol in het leven en waren druk met werk, de kinderen en hun sociale leven – tot die zaterdagochtend.

Iris: “Mijn man vertrok om negen uur ‘s ochtends van huis voor een bijeenkomst van werk. Ik wilde hem gedurende de middag nog bellen, maar ik heb het niet gedaan. Achteraf kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Als ik hem gebeld had, had ik misschien eerder geweten dat er iets niet in de haak was.”

“Hij is niet thuisgekomen van werk. Ik ben gaan bellen, en kreeg uiteindelijk pas om half twaalf ‘s avonds iemand uit zijn team te pakken. Deze vertelde dat mijn man nooit op zijn werk was aangekomen. Toen wist ik dat het niet klopte.”

Zelf op zoek

Iris: “Ik belde de politie, maar kreeg te horen dat ze de eerste 48 uur niets doen wanneer een volwassene vermist raakt. Ik voelde dat er iets mis was en ben uiteindelijk zelf op zoek gegaan naar mijn man. Ik ben de route gaan rijden die hij vermoedelijk heeft gereden. Mijn oudste zoon ging met me mee en riep ineens: ‘De auto staat daar!’”

“Daar stond inderdaad de auto van mijn man. De auto was niet afgesloten, de sleutel nog in het contact, zijn telefoon nog in de houder. Alsof hij ieder moment terug kon keren. We hadden het gevoel dat hij net uitgestapt en dichtbij was.”

“We hebben overal rondjes gerend en geroepen, maar hij was er niet. Toen hebben we de politie weer gebeld en werd de locatie afgezet. Dat is tot waar we gekomen zijn. Tot op de dag van vandaag zijn we geen steek verder.”

“Alle scenario’s gaan door je hoofd, maar niets lijkt logisch. Nu, jaren later, kan ik de cirkel nog altijd niet rond maken.”

Grote problemen

Vanaf het moment dat haar man vermist raakte, stond Iris er alleen voor met haar drie kinderen. En behalve dat de vermissing emotioneel heel zwaar is, geeft het ook nog eens problemen in de praktijk. Iris loopt nog altijd tegen grote geldproblemen en administratieve moeilijkheden aan.

Iris: “Om recht te hebben op bepaalde vergoedingen of toeslagen moet je óf samen zijn óf alleenstaand. Als je een man hebt die vermist is, ben je niet samen en niet alleen. Daarom heb je nergens recht op. Het kost steeds weer heel veel moeite om dingen geregeld te krijgen – en sommige dingen zijn gewoon niet te regelen.”

“Ik kreeg geen toeslag voor kinderopvang en ik had problemen met de hypotheek. De Belastingdienst vormt een groot probleem; die bleven blauwe brieven sturen. Wij deden altijd samen aangifte, dat kan niet meer, maar ik ben ook niet alleenstaand. Hoe vul je dan je belastingaangifte in?”

“Alle stappen zijn moeilijk en als er in het beste geval iets geregeld kan worden, dan zijn het vage afspraken. En als je pech hebt, krijg je later met heel iemand anders te maken en kan je weer opnieuw beginnen. Voor de ‘regelsystemen’ in Nederland bestaan er maar twee opties: iemand is of dood of levend. Mijn situatie is helaas anders.”

De man van Iris is nu een paar jaar vermist en er is nog steeds geen enkel teken van leven.

Iris: “Het enige wat ik nu kan doen, is het aanvragen van een verklaring van vermoedelijk overlijden. Dat voelt heel raar, want ik wil hem helemaal niet dood laten verklaren. Maar ik heb geen keus, want financieel red ik het niet meer. Ik weet alleen echt niet hoe ik dit moet vertellen aan onze kinderen, misschien sla ik dan alle hoop weg.”

Steun

Gelukkig ervaart Iris ook steun vanuit haar omgeving. Ze vertelt: “Ik ben erg geholpen met mensen die aanbieden om even op de kinderen te passen. Ik heb de afgelopen jaren heel weinig tijd voor mezelf gehad.”

“Ook heb ik veel steun gehad aan het Noodhulpfonds van Fonds Slachtofferhulp. We gingen altijd kamperen, maar nu als enige volwassene is het erg hard werken om dit geregeld te krijgen. Met het Noodhulpfonds konden we van een vakantie genieten waarbij ik even niets hoefde te regelen, dat had ik hard nodig. De kinderen hebben het er nog steeds over en ze waren even niet bezig met dat hun vader vermist is.”

“Waar ik ook heel blij mee ben, is dat vanuit het Noodhulpfonds in de tussentijd ons huis geschilderd is. Het hout was namelijk helemaal weggerot, dus dit was echt een last minder. En ik heb via het fonds eindelijk iemand gevonden die zou kunnen helpen bij de problemen met de Belastingdienst. Om hopelijk toch nog iets te kunnen regelen wat mij niet is gelukt.”

* Om privacy-redenen is de naam en de foto van Iris niet echt. Haar verhaal is dat wel.

Wil je zelf jouw verhaal delen op Slachtofferwijzer, anoniem of onder je eigen naam? Dit kan veel steun en herkenning geven aan lotgenoten en kan jou zelf ook helpen in je herstel. Lees meer over het delen van jouw verhaal op Slachtofferwijzer.