Iris haar man is vermist

Het is het ultieme schrikbeeld: de man van wie je houdt, de vader van je kinderen, komt plotseling niet meer thuis. Het laatste wat je van hem terugziet, is zijn verlaten auto, met zijn mobiele telefoon in de houder en de sleutel nog in het contact. Alsof hij ieder moment terug kan keren. Alle scenario’s gaan door je hoofd, maar je blijft in cirkels redeneren. Ruim vierenhalf jaar later kan je de cirkel nog altijd niet rondmaken. Voor mensen van wie een geliefde vermist raakt, is dit de keiharde realiteit. Mensen die niet alleen emotioneel, maar ook financieel en praktisch in grote moeilijkheden terechtkomen. We spraken hierover met Iris*, wiens man ruim vierenhalf jaar geleden vermist raakte.

‘’Ik wilde hem gedurende de middag nog bellen, maar ik heb het niet gedaan. Achteraf kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Als ik hem gebeld had, had ik misschien eerder geweten dat er iets niet in de haak was. Toen ik uiteindelijk om half twaalf iemand uit zijn team te pakken kreeg, kreeg ik te horen dat hij daar de hele dag niet geweest was. Toen wist ik dat het niet klopte.’’

Iris heeft de politie ingeschakeld, maar kreeg te horen dat ze de eerste 48 uur niets ondernemen wanneer een volwassene vermist raakt. Iris voelde dat er iets mis was en is uiteindelijk zelf op zoek gegaan naar haar man.

‘’Ik ben zelf de route gaan rijden die hij vermoedelijk heeft gereden. Mijn oudste zoon ging met mij mee en riep ineens: ‘’de auto staat daar!’’. Daar stond inderdaad de auto van mijn man. De auto was niet afgesloten, de sleutel nog in het contact, zijn telefoon nog in de houder. Wij hadden het gevoel dat hij net uitgestapt en dichtbij was. We hebben overal rondjes gerend en geroepen, maar hij was er niet. Toen hebben we de politie gebeld en werd de locatie afgezet. Dat is tot waar we gekomen zijn. Tot op de dag van vandaag zijn we geen steek verder.’’

Onbegrip

“Je kan het niet afsluiten. Je wilt weten wat er gebeurd is. Ik kan er geen streep onder zetten en doorgaan, zo werkt het niet. Emotioneel niet en praktisch niet. Ik stuit vaak op onbegrip. Verder gaat het leven natuurlijk gewoon door; rapportgesprekken, optredens, sportclubs. Die dingen houden me op de been. Daartegenover staat het nemen van alle administratieve hobbels en het tegelijkertijd overeind houden van mijn gezin. Dit houdt me weg van de echte verwerking.’’

Tot wie moet ik me nu wenden, wie kan mij verder helpen? Ik weet niet bij wie ik terecht moet. Het enige wat ik nu, na bijna vijf jaar kan doen, is het aanvragen van een verklaring van vermoedelijk overlijden. Maar dat voelt heel raar, want ik wil hem helemaal niet dood laten verklaren. Maar ik heb geen keus. Want financieel red ik het niet meer en in juridische zin bestaat onze situatie niet, mijn gezin en ik zitten in een soort kafka-esk Niemandsland. Het is nu bijna vijf jaar geleden, er is geen enkel teken van leven. Maar ik weet niet hoe ik dat moet vertellen aan onze kinderen. Misschien sla ik dan alle hoop weg.’’

Sociale steun

‘’Mensen die aanbieden om zich even te ontfermen over de kinderen, dat ervaar ik als steun. Ik heb de afgelopen vierenhalf jaar heel weinig tijd voor mezelf gehad. Ik had een hele verantwoordelijke baan en had er heel veel lol in. Het is moeilijk om daar nu nog het belang van in te zien en er de energie voor te vinden. Onze hele wereld is op zijn kop gezet. En staat nog steeds op zijn kop. Ik had geen andere keuze dan door te gaan. Ik werk nog steeds, maar dat is heel moeilijk.”

De kinderen hebben het er nog steeds over en ik had het gevoel dat ze even niet bezig waren met het feit dat hun vader er niet is. We gingen altijd kamperen en ook nu mijn man is vermist, proberen we dat te doen. Maar als enige volwassene is dat dan behoorlijk hard aanpoten. Dankzij het Noodhulpfonds konden we onbezorgd op vakantie. Voor deze vakantie hoefde ook ik even niets te regelen. Dat had ik eigenlijk zo hard nodig. Waar ik ook heel blij mee ben, is dat in de tussentijd ons huis geschilderd is. Het hout was namelijk helemaal weggerot. Dit ontlastte ons enorm. En natuurlijk het vinden van een fiscalist, waarbij jullie betrokken zijn geweest. Iemand die de problemen waar je als achterblijver tegenaan loopt begrijpt en hopelijk nog wat kan regelen wat mij niet gelukt is.''

*Omwille van de privacy van Iris en haar gezin, is haar naam verzonnen. De zaken waar zij tegenaan loopt, zijn helaas realiteit.