Fleur verloor haar zusje door een verkeersongeval en geeft lotgenoten steun met haar boeken
Als je een dierbare verliest, kan het heel moeilijk zijn om dit te verwerken. Zo kwam Fleur pas twintig jaar later toe aan het verwerken van het verlies van haar zusje Ylse. Fleur was vijftien toen Ylse door een verkeersongeval om het leven kwam. Ze deelt haar verhaal op Slachtofferwijzer.
Op 22 oktober 1996 fietst Ylse, het jongere zusje van Fleur, met haar vader naar school. Wanneer een autobestuurder vanuit het niets naar links rijdt, klapt Ylse op de motorkap en belandt daarna in de sloot. Ze raakt onderkoeld en het duurt lang voordat de ambulance er is. Ylse overleeft het ongeval niet en overlijdt diezelfde middag in het ziekenhuis.
Fleur: “Toen ze overleed, was ik vijftien. Ik heb het verdriet om mijn zusje heel lang niet kunnen verwerken. Er was geen steun, ik liep juist tegen onbegrip aan. Er ontstond een kloof tussen mij en mijn leeftijdsgenoten en het was een heel eenzame tijd in mijn leven.”
“Er was geen steun, ik liep juist tegen onbegrip aan."
“Ik kreeg het gevoel dat de dood van mijn zusje niets met mij te maken had. Ik mocht niet huilen en moest alleen maar flink zijn. Terwijl Ylse en ik zo’n sterke band hadden. We leken zelfs op elkaar, mensen dachten vaak dat we een tweeling waren.”
Een reis naar het verleden
Bijna twintig jaar na het ongeval gaat Fleur als journalist en schrijver op reis door Afrika. Met als doel om de raadsels rondom de dood van een Nederlandse ontdekkingsreiziger te onderzoeken en hierover te schrijven. Haar reis blijkt uiteindelijk een reis door haar eigen verleden. En de start van haar traumaverwerking.
Fleur: “Op mijn reis verbleef ik in het gezin van mijn gids. Ik kon heel goed met de zus van mijn gids opschieten. Zij had een broer verloren en ik een zusje. Voor het eerst vertelde ik iemand over het verlies.”
“Er zijn geen woorden voor het verdriet, in geen enkele taal. Maar de rivier de Nijl stond symbool voor alles wat deze reis naar boven bracht rondom het verlies van Ylse. Ik heb deze rivier in de voetsporen van die ontdekkingsreiziger gevolgd, maar het was ook de start van mijn traumaverwerking.” Fleur bracht na haar reis haar eerste boek uit over het verlies van haar zusje, genaamd ‘De Nijl in mij’.
“Uiteindelijk heb ik alles wat met de dood van mijn zusje te maken heeft in de ogen gekeken. Dit heeft me sterker gemaakt."
Zelf ook slachtoffer
Als Fleur terugkomt van haar reis kan ze haar verdriet niet langer wegdrukken. Fleur: “Mijn onverwerkte trauma kwam als een soort vulkaanuitbarsting naar boven. Daarbovenop kreeg ik de diagnose ‘bipolaire stoornis’ en ik ben jarenlang in therapie geweest. Na deze heftige jaren begon er een vraag te dringen: wie was de man die mijn zusje doodreed?”
“Ik wist nu eindelijk hoe dit mijn leven had beïnvloed, maar welke invloed had het op zijn leven? In 2017 ging ik naar hem op zoek. Ik heb mijn zoektocht en alles wat ik heb geleerd beschreven in mijn tweede boek: ‘Verkeersslachtoffer 22/10. Op zoek naar de man die mijn zusje doodreed’.”
“De zoektocht was een manier om te erkennen dat ik zelf ook slachtoffer was van de gebeurtenis. Uiteindelijk heb ik alles wat met de dood van mijn zusje te maken heeft in de ogen gekeken. En dit was voor mij ook nodig. Dit heeft me niet uit balans gebracht, het heeft me juist sterker gemaakt.”
“Kinderen verliezen niet alleen een broertje of zusje; ook een beetje hun ouders.”
Schaduwverdriet
“Ik besefte tijdens het schrijven vooral hoe belangrijk speciale aandacht voor kinderen is die iemand verliezen door een verkeersongeval. In mijn boek heb ik het niet voor niets over ‘schaduwverdriet’. Kinderen verliezen namelijk niet alleen een broertje of zusje. Waar bijna niemand bij stilstaat, is dat zij ook een beetje hun ouders verliezen.”
“Het verdriet van ouders is zo groot, dat het als kind lastig is steun aan ze te vragen voor jezelf. Ik vind het heel mooi dat Fonds Slachtofferhulp hieraan werkt, samen met de Rijksuniversiteit Groningen en de Universiteit Utrecht. Met een speciale rouwtherapie voor kinderen die een dierbare verliezen door een verkeersongeval.”
“Ik heb heel veel steun gehad aan contact met lotgenoten.”
Steun en erkenning
Fleur geeft aan hoe waardevol lotgenotenorganisaties kunnen zijn. “Ik heb heel veel steun gehad aan contact met lotgenoten. Al werd dit pas jaren na het verlies van mijn zusje georganiseerd. Het had voor mij veel verschil kunnen maken als zo'n organisatie vroeger ook al had bestaan.”
“Ook het schrijven van mijn boeken heeft mij geholpen bij het verwerken van het verlies. Het heeft weer voor vaste grond onder mijn voeten gezorgd. Ik hoop dat mijn boeken steun en erkenning geven aan anderen die een verkeersongeval meemaken of hierbij iemand verliezen.”
Wil je zelf jouw verhaal delen op Slachtofferwijzer, anoniem of onder je eigen naam? Dit kan veel steun en herkenning geven aan lotgenoten en kan jou zelf ook helpen in je herstel. Lees meer over het delen van jouw verhaal op Slachtofferwijzer.
Verhalen van anderen
Bekijk alle verhalen
Lees verder
Vertel ons wat je vindt van deze website