Pieter Matthias werd mishandeld omdat hij op mannen valt

Pieter: “Ik voelde me altijd veilig in Wageningen. Het is een stad waar iedereen zichzelf kan zijn, dacht ik. Die avond gingen mijn huisgenoten en ik nog één keer samen uit voordat één van hen op reis zou gaan. We dronken wat, dansten in een studentenvereniging op nog geen tien minuten lopen van ons huis. En genoten van de avond. Rond een uur of twee besloot ik dat het mooi was geweest. Mijn huisgenoot bleef nog even afscheid nemen. Ik liep alvast naar buiten om op de hoek van de straat op hem te wachten.

Uit het niets

“Terwijl ik daar stond, spraken twee mannen mij ineens aan. Ze begonnen me uit te schelden voor "faggot" en "homo". Boos en verontwaardigd liep ik op ze af en vroeg wat ze zeiden. Vanaf dat moment werd alles vaag. Het volgende dat ik weet, is dat ik een klap tegen mijn hoofd kreeg en op de grond viel. Mijn linkerwenkbrauw lag open en het bloed stroomde over mijn gezicht en kleding. De pijn was intens, maar wat me het meest bijblijft, is het gevoel van totale machteloosheid. Ik ben opgestaan en weggelopen, bang dat ze me misschien achterna zouden komen. In shock nam ik een omweg naar huis. Ik voelde me boos, verdrietig en bovenal alleen. Op zo’n moment heb je iemand nodig. Iemand die je vasthoudt, zegt dat het goedkomt, dat je gezien wordt. Maar ik was alleen.”

In de steek gelaten

“Ik probeerde mijn huisgenoot te bellen, maar hij nam in eerste instantie niet op. Toen ik hem uiteindelijk sprak, bleek hij met de mannen te praten die mij zojuist hadden mishandeld. Ze ontkenden alles. Terwijl ik hem nodig had, stond hij met hen te praten. Dat vond ik echt heel raar en niet leuk. Daarom belde ik uiteindelijk mijn ouders. Midden in de nacht namen ze op en luisterden naar mijn verhaal. Ze hielpen me een beetje tot rust te komen. Thuis aangekomen confronteerde ik mijn huisgenoot met het feit dat hij er niet voor me was op een moment dat ik dat het hardst nodig had. Daarna hebben we mijn gezicht schoongewassen en de wond gereinigd. Toen pas ben ik gaan slapen.”

De dag erna

“De volgende ochtend kwam het besef. De stad die ik zo fijn vond voelde ik me nu ineens op m’n hoede. Hoe fijn je omgeving ook is. Het zijn maar twee klootzakken die alles kunnen verpesten. Ik voelde inmiddels ook hevige pijn in mijn schouder. Mijn oog was blauw, en ik kon nauwelijks lopen. De huisarts wist niet zeker of mijn sleutelbeen gebroken of gekneusd was, maar behandelmogelijkheden waren er niet. Rust was de enige opties. Maar ik had niet alleen fysieke pijn. Ik voelde woede, verdriet, ongeloof. En ik wilde iets doen.”

Actie ondernemen

“Ik probeerde camerabeelden op te vragen van het centrum, maar die bleken er niet te zijn. Daarna ben ik naar omliggende winkels gegaan. Daar kreeg ik opvallend veel steun. Mensen dachten met me mee, luisterden, en namen me serieus. Dat deed me goed. Dat was het Wageningen waar ik me wél thuis in voelde. Ook deed ik een melding bij de politie. Ik wist dat het waarschijnlijk geen gevolgen zou hebben, de daders zouden waarschijnlijk niet gepakt worden, maar het voelde belangrijk om het vast te leggen. Zodat het niet stil bleef.”

Nu was ik het

“Ik twijfelde lang of ik mijn verhaal publiekelijk wilde delen. Je leest zo vaak dat het geweld tegen queer mensen toeneemt, maar je denkt toch altijd dat het anderen overkomt. En ineens wás ik dat cijfertje uit het nieuws. Zoveel mensen maken dit mee. En nu was ik het. Door op die manier te denken, dat ik niet de enige ben, kon ik het een beetje een plek geven, hoe wrang ook.”

Vechten voor ruimte

“Ik weiger me terug te trekken. Ik laat me niet wegduwen uit de openbare ruimte. Als queer persoon hoor ik hier, net als iedereen. Die avond heeft me niet alleen pijn gedaan, hij heeft ook iets in mij wakker gemaakt. Woede, ja, maar ook vuur. Het is klaar met mensen die zeggen dat Pride niet meer nodig is. Dat we "overdrijven". Ik heb nu een persoonlijk verhaal dat bewijst dat zichtbaarheid en veiligheid allesbehalve vanzelfsprekend is. Vroeger is er hard gevochten voor onze rechten. Nu is het aan mij om dat gevecht voort te zetten. We mogen er zijn. En we mogen ervoor blijven vechten.”