Bram maakte op zijn zesde een verkeersongeval mee

“Het ongeval gebeurde op 22 april 1999, ik was toen pas 6 jaar oud. Toch weet ik het nog alsof het gister was. Ik stond samen met mijn moeder voor het stoplicht te wachten, je moest als kind altijd netjes in het rode vak gaan staan, dus dat deed ik. Op een gegeven moment werd het licht groen en dus ging ik weer fietsen, maar op hetzelfde moment begon ook een vrachtwagen te rijden. Hij heeft mij niet gezien en ik ben toen onder de vrachtwagen terechtgekomen.”

Breuken en hersenletsel

“Hierna ben ik natuurlijk gelijk naar het ziekenhuis gebracht. Daar bleek op snel dat mijn been op meerdere plekken gebroken was en mijn knie en enkel waren helemaal kapot. Ze hebben toen meerdere operaties uit moeten voeren om mijn been te redden, anders hadden ze deze moeten amputeren. Ik heb nog geluk gehad dat dat niet hoefde. Uiteindelijk heb ik tien weken in het ziekenhuis gelegen, waarvan ook een paar weken buiten bewustzijn. Ook heb ik tijdens het ongeval veel bloedverlies gehad, ook bij mijn hersenen. Daardoor heb ik niet-aangeboren hersenletsel.”

Opnieuw leren lopen

“Na die tien weken in het ziekenhuis volgde een lange tijd waarin ik moest revalideren. Gelukkig kon ik fysiotherapie krijgen bij mijn tante. Zij heeft mij weer leren lopen en leren vertrouwen op mijn linkerbeen. In het begon kon ik helemaal niets meer en daardoor was het allemaal best wel spannend en moeilijk. Je bent gewend om twee benen te gebruiken, zeker als kind wil je lekker rondrennen en gekke dingen doen. Dat kon ik ineens niet meer, ik had nu nog maar één been dat goed werkte.”

Therapie

“Het besef van wat er allemaal gebeurd was, kwam pas veel later. Als 6-jarige begrijp je dat echt nog niet, dat kwam pas toen ik ongeveer 10 jaar oud was. Ik ben daar toen nog een tijd voor in therapie geweest. Net als mijn moeder, die was natuurlijk bij het ongeval dus die heeft van heel dichtbij gezien hoe ik werd aangereden. Daar heeft ze mentaal wel heel erg last van gehad. Daarnaast merkten mijn ouders toen ik wat ouder was, dat mijn emoties waren dan bij andere kinderen, aan mij merk je het niet als ik blij of boos ben en dat ik daarnaast moeite heb met concentreren. Dat komt dus door het niet-aangeboren hersenletsel.”

Speciaal onderwijs

“Vanwege mijn hersenletsel ben ik na het ongeval bij speciaal onderwijs terechtgekomen. Hier zat ik in een klas die gericht was op het ontwikkelen van sociale vaardigheden. Dat heeft mij toen heel erg geholpen om uit mijn schulp te komen. Voor die tijd was ik best wel eenzaam en had ik het gevoel dat mensen mij niet begrepen. Bovendien ben ik van mezelf al introvert. Daardoor was het wel moeilijk om vrienden te maken. Hier op deze school lukte dat wel, omdat er meer mensen waren met niet aangeboren hersenletsel.”

Fietsen, autorijden, zwemmen en sporten

“Nu bijna 25 jaar en 18 operaties verder gaat het gelukkig heel goed met me. Als je mij tegenkomt dan kan je wel zien dat ik nog steeds moeilijker loop met links, maar ik kan wel alles. Ik kan fietsen, autorijden, zwemmen, sporten en ik ga ook regelmatig op reis. Ik doe alles wat ‘normale’ mensen ook doen en ik geniet er ook heel erg van. Natuurlijk had ik liever gehad dat ik normaal was geweest en een been had gehad dat ik kan buigen, maar ik heb vrede met hoe het nu is. Dat heeft ook tijd gekost, maar door veel met anderen te praten over het ongeval, kan ik mezelf en mijn nieuwe leven nu accepteren Het is een deel van mij en ik heb mijn beperkingen leren omarmen.”