Johanneke helpt na haar verkeersongeval lotgenoten bij psychische klachten

Johanneke: “Ik weet de datum nog precies: op 14 januari 1999 werd ik ’s avonds laat door een auto aangereden. Het regende en ik was uit eten geweest met collega’s. Toen ik uit de bus stapte en overstak, was er ineens die auto. De bestuurder had mij niet gezien.”

“Ik was zwaargewond en ben gelijk met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Daar bleek dat ik een heftige beenbreuk had. Ook lag mijn hele gezicht open en miste ik een voortand. Ik was er zo slecht aan toe en zo niet helder, dat praten moeilijk was.”

Johanneke: “Ik heb uiteindelijk twee weken in het ziekenhuis gelegen en nadat ik geopereerd was, mocht ik weer naar huis. Op dat moment kon ik helemaal niks meer, zelfs niet meer zelfstandig naar de wc. Ik kon zo weinig dat mijn moeder bij me kwam logeren. Dat was wel heel gek: ik was 29 jaar en had ineens weer anderen nodig om voor mij te zorgen.”

Politie liet niets horen

Wat voor Johanneke ook vreemd was, was dat ze nog steeds niets had gehoord van de politie. Terwijl er nog een proces-verbaal zou moeten worden opgemaakt.

Ze vertelt: “Toen ik op een gegeven moment zelf contact opnam, bleek ineens dat het proces-verbaal al was gesloten. Ze hadden namelijk met de bestuurder gesproken en die had gezegd dat ik voor zijn auto was gesprongen. Dat hadden ze voor waarheid aangenomen, zonder ook maar een woord met mij te wisselen.”

Vlak na het ongeval was Johanneke niet in staat haar kant van het verhaal te vertellen. Maar ze heeft hier dus ook achteraf geen kans voor gekregen.

Johanneke: “De bestuurder dreigde zo onder zijn verantwoordelijkheid uit te komen. Terwijl ik nog steeds verwachtte dat hij een keer voor de deur zou staan met een bos bloemen. De manier waarop hij omging met de situatie kon ik maar moeilijk begrijpen. Uiteindelijk bleek uit het sporenonderzoek gelukkig dat zijn verhaal niet klopte.”

Opbouwen in stapjes

Voor haar psychische klachten ging Johanneke uiteindelijk naar een therapeut.

Johanneke: “Deze vertelde dat het helemaal niet gek was wat er met me gebeurde, na alles wat ik had meegemaakt. Het waren pittige gesprekken die me hielpen om anders naar de situatie te kijken. Toch hielp de therapie mij niet om écht verder te komen, en daarom heb ik uiteindelijk zelf actie genomen. Ik had het nodig om zelf weer voor kleine momenten van succes te zorgen – stapje voor stapje terug naar herstel.”

“Ik ben toen voor mezelf een map gaan bijhouden waarin ik verschillende oefeningen verzamelde die ik zelf had bedacht. De grote stappen die ik moest gaan zetten, deelde ik op in kleine stukjes. Zo had ik steeds een positieve ervaring, in plaats van elke keer weer het gevoel dat iets mislukte. Die map heb ik nog steeds en is uiteindelijk de basis geworden van de manier waarop ik lotgenoten nu help.”

Lotgenoten helpen

Johanneke: “Met mijn eigen aanpak wist ik mezelf uit de diepe put te trekken. Maar ik vroeg me ook af: waarom bestaat er nog geen psychische begeleiding voor al die mensen zoals ik? Ik had al een achtergrond in de hulpverlening en nu begon het steeds meer te kriebelen. Daarom besloot ik verschillende cursussen en opleidingen te volgen, onder meer in traumaverwerking.”

“Ik wilde kijken of ik zelf iets kon gaan betekenen voor verkeersslachtoffers. En via mijn eigen letselschade-advocaat

vond ik de eerste persoon die ik kon gaan helpen. Het was een jonge man die al jaren thuiszat en binnen de Geestelijke Gezondheidszorg geen verdere hulp meer kon krijgen. Hij had geen lichamelijk letsel, maar zat geestelijk wel helemaal in de knoop.”

Johannekes aanpak bleek goed te werken. Ze vertelt: “Op het moment dat ik tegenover hem zat, was één blik genoeg. Ik snapte precies hoe hij zich voelde, omdat ik het zelf ook had meegemaakt. Ik ben hem gaan begeleiden en binnen twee jaar was hij weer helemaal aan het werk.”

“Nu help ik elke dag mensen die hetzelfde hebben meegemaakt als ik. Want een verkeersongeval kan psychisch heel veel met je doen. En er speelt vaak zoveel meer dan je denkt of ziet. Daarom vind ik het heel belangrijk dat hier meer aandacht voor komt.”

“Een ongeval is één gebeurtenis. Maar die ene gebeurtenis kan wel je hele leven veranderen. Het kan invloed hebben op alle gebieden: je werk, je geld, je relaties, je zelfvertrouwen. En het kan bijvoorbeeld ook zijn dat je moet leren omgaan met blijvend letsel.”

“Tijdens het behandelen, onderzoek ik altijd samen met iemand wat zijn of haar herstel in de weg staat. En wat iemand nodig heeft om weer onderdeel te worden van de samenleving. Stapje voor stapje werken we aan herstel. Ik ken de diepe put en weet ook hoe je eruit kan komen.”

Wil je zelf jouw verhaal delen op Slachtofferwijzer, anoniem of onder je eigen naam? Dit kan veel steun en herkenning geven aan lotgenotenen kan jou zelf ook helpen in je herstel. Lees meer over het delen van jouw verhaal op Slachtofferwijzer.